Ruimte

Vrede? Geluk? Perspectief? Het is maar waar je wieg staat.

Die van mij stond in Leeuwarden. Bernhard Zweerstraat. Thuis was een veilige haven. Er was ruimte om te spelen, te leren, te denken, te praten, te luisteren. Mem kon nog wel eens fel uit de hoek komen over die Duitsers. Maar Heit vond het een wonder dat er zoiets als een EEG ontstond. Duitsers en Fransen samen. Open grenzen. Prachtig. En toen had hij nog niet eens een rijbewijs.

Vakanties werden een Europees feestje. Eerst met ouders. Later zelf. Denemarken. Frankrijk. Italië. Griekenland. België. Oostenrijk. Het kon zomaar. En met Euro’s die je gewoon uit de muur kon tappen. Voor Heit bleef dat een wonder. Voor mij werd het gewoon. Maar voor onze kinderen?

Brussel kreeg een negatieve klank. Eerst als bureaucratisch bolwerk. Sinds Bataclan Parijs als brandhaard van terrorisme. En nu vluchtelingen uit Syrië in Europa een veilig heenkomen zoeken, creëert de ongelukkige mix van migratie, jihad-terrorisme en besluiteloze democratie een angst die muren opwerpt. Die Europa terug lijkt te werpen naar een apathische ballenbak vol nationaal eigenbelang.

Wie dan Europees leiderschap toont en zegt “Wir schaffen das” wordt als ‘naïef’ in de hoek gedrukt. Naïef, omdat de Europese angst groter lijkt dan haar geloof in de kracht van onze rijke democratie.

Een democratie die ons ruimte geeft om te spelen, te leren, te denken, te praten, te luisteren. Ruimte om over onze grenzen heen te kijken. Ruimte om een ander ruimte te geven. Waar je wieg ook staat.

Reageer op dit bericht

04-03-2016

volg de blogs