Degradatie

Het is zondagmiddag 1 mei 2016. Leeuwarden huilt. Althans alles wat zich in 058 betrokken voelt bij SC Cambuur. Door een nederlaag tegen PSV is degradatie definitief.

Verrassend is dat niet. Sinds de winterstop ontbrak ieder geloof. Iedere opmerking dat “het goed zou komen” voelde als jezelf voor de gek houden. Hoop was het. Van spelers. Van staf. Gedwongen hoop. Geen realiteit.

Door de emoties die bij voetbal horen, gaat nu luid de schuldvraag klinken. En ja, wie verliest, maakt fouten. En ja, wie verantwoordelijk is, moet op de blaren zitten. Of een andere baan zoeken. Zo werken de krachten in het voetbal. Maar mij gaat het niet om de schuld. Ik ben supporter. En vind die degradatie vooral jammer.

Jupiler League is bij lange na geen Eredivisie. Spel. Sfeer. Tegenstanders. Aandacht. Ambitie. Inkomsten. Het is allemaal mooier en beter als je op het hoogste niveau speelt. Dat gaan we missen in Leeuwarden.

Maar wat ik nog veel spijtiger vind: het herkenbare voetbal is verdwenen.

Bij de dood van Johan Cruijff leek iedereen het er over eens dat zijn grootste verdienste als trainer was dat hij door een duidelijke visie Barcelona een eigen speelstijl had bijgebracht. Aanvallen. Spelen om doelpunten te maken. Spelen om het publiek te vermaken. En nooit bang zijn. Noch om te verliezen. Noch om te winnen.

Op hun eigen manier en op eigen niveau slaagden de trainers Lodeweges en De Jong er in om Cambuur op een zeer herkenbare manier te laten voetballen. Vanaf minuut 1 met opgestroopte schouders. Energiek. Gedurfd. Met spelplezier. Met het vizier gericht op aanvallen. En met spelers die dit konden.

Hiermee werd Cambuur tegen alle verwachtingen in een verrassing in de Eredivisie. En op de tribune wreven wij onze ogen uit. Elke wedstrijd werd een feestje. Dit was voetbal dat bij Leeuwarden past. Met trainers die dit perfect aanvoelen. Twee seizoenen duurde het sprookje.

Dit seizoen zat veel tegen. Teveel. Dat knaagt aan spelers. Dat knaagt aan staf. Met als dramatisch dieptepunt het plotse vertrek van de populaire en mediagenieke trainer Henk de Jong. Het gevoelsmens won het van de ijzervreter. Maar het verval was al eerder ingetreden.

De technische staf bleek er niet in geslaagd spelers naar Cambuur te halen die pasten binnen de zo bejubelde aanvallende speelstijl. Het vuur dat twee seizoenen over het kunstgras scheerde was vervangen door een lauwe wind. Weg was het spelplezier. Verdwenen het lef. Onzichtbaar de energie. Angst om te verliezen regeerde. Oeverloos heen-en-weer geschuif en onbegrijpelijke blunders waren hiervan het symbool.

Iedereen leek anders te willen. Niemand die hierin slaagde.

Gebrek aan geld bleef het excuus. De noodzaak tot een nieuw stadion werd luider en luider en te luid geuit. Pech werd de grootste vijand. Degradatie een feit. Jammer. Jammer. Jammer.

Maar volgend seizoen zit ik gewoon weer op de tribune. Kijken. Vloeken. Juichen. Twitteren. Ook al vraag ik me oprecht af of trainer Marcel Keizer die herkenbare speelstijl kan terugbrengen.

Reageer op dit bericht

01-05-2016

volg de blogs